Historia “nowoczesnego” Muay Thai rozpoczyna się w latach dwudziestych naszego wieku. Jeszcze w późnych latach dwudziestych powszechnym było stosowanie w ringu Kaad Chuek. Jednakże w roku 1926 tragiczna śmierć na ringu stała się początkiem końca walk w formule Muay Kaad Chuek (historia starożytnego Muay Thai – patrz Muay Boran). Otóż w trakcie jednej z walk zawodnik Jia Kaegkhmen zmarł tragicznie na ringu Areny Lak Muang w wyniku uderzeń otrzymanych od Pae Lieng Prasert. Jia uwiesiwszy się na linach skonał odmawiając poddania walki, w wyniku czego sędzia nie mógł technicznie go wyliczyć. Ówczesna niejasność przepisów stała się niejako “odpowiedzialna” za tą śmierć. W wyniku tego zostały wprowadzone nowe przepisy nakazujące zawodnikom noszenie rękawic (przejętych z boksu) oraz, co dziwne i zabawne – skarpetek. W ten sposób narodziło się nowoczesne Muay Thai “ringowe”.
Jednakże pierwsza walka “w skarpetkach” okazała się swego rodzaju fiaskiem w wyniku ciągłych poślizgnięć i potknięć zawodników nienawykłych do takiego “obuwia”. W wyniku tego o ile rękawice pozostały na wyposażeniu o tyle skarpetki wycofano a raczej “uzdatniono” poprzez obcięcie części odpowiedzialnych za kontrolę poruszania się (części od strony palców i pięty). W ten oto sposób powstały charakterystyczne ściągacze na kostki w których walczą zawodnicy Muay Thai. Oczywistym jest, że przejście z Kaad Chuek na rękawice bokserskie nie odbyło się natychmiastowo. Wg przekazów Kaad Chuek wciąż było używane aż do lat trzydziestych co wskazuje na to, że ponad dekadę zajęło stopniowe wycofywanie ich użycia. Namiastką walk w Kaad Chuek są do dnia dzisiejszego rozgrywane turnieje w samych tylko owijaczach bawełnianych. Techniki stosowane podczas tych turniejów często dramatycznie (większy nacisk na dobrą technikę “bokserską”, często mniej klinczu więcej “tańca”) różnią się od technik stosowanych w rękawicach. Naturalnym jest fakt ukierunkowania większości zawodników współczesnego Muay Thai “ringowego” na użycie w walce NIEOSŁONIĘTYCH łokci i kolan. Często wręcz się opłaca przyjąć uderzenie pięścią w rękawicy by jednocześnie oddać nieosłoniętym łokciem. W sytuacji walki w samych tylko owijaczach (nie mówiąc już o twardych ostrych Kaad Chuek), pięści stają się tak samo groźne (w Kaad Chuek – GROŹNIEJSZE) jak łokcie i kolana.
W roku 1928 został po raz pierwszy wprowadzony prymitywny system rankingowy. 15 listopada 1928 roku została po raz pierwszy rozegrana walka decydująca o tytule YOD MUAY AEK (najlepszy fighter). W wyniku tłumów jakie napłynęły by oglądać tą walkę Muay Thay zyskało jeszcze większą popularność utorowawszy sobie drogę do regularnych turniejów rozgrywanych na wielu arenach. W roku 1929 został wprowadzony przez Aer Muong Dee ochraniacz na krocze (gra-jap) wykonany wówczas z metalu. Aer Muong Dee zauważył używanie tych ochraniaczy podczas walk w Singapurze. Zawodnicy Muay Thai byli tak zachwyceni wygodą i bezpieczeństwem jakie daje używanie tych ochraniaczy iż szybko używanie ich stało się regułą stosowaną do dnia dzisiejszego. W latach dwudziestych i trzydziestych stopniowo rozwijała się metoda treningowa Muay Thai “ringowego”. Jak grzyby po deszczu wyrastały setki szkół i “obozów treningowych”. W miejsce tradycyjnych metod treningowych wprowadzone zostały rękawice treningowe i turniejowe, worki treningowe, tarcze i packi oraz trening siłowy. Obozy treningowe zostały w dużym stopniu ujednolicone w wyniku nastawienia na jak najszybsze szkolenie zawodników do walki na ringu (zamiast w “bitwie”). Jednakże w pełni rozwinięty system rankingowy podzielony na 8 wag pojawił się dopiero w 1950 roku w wyniku wpływu Amerykańskiego Generała Sullivana stacjonującego na Filipinach.
