Gdy Yang Luchan dzięki rekomendacji brata Wu Yuxiang’a rozpoczął nauczanie Taichi na dworze Cesarskim, natknął się na warunki które skłoniły go do modyfikacji zwykle nauczanych technik. Dworski ubiór był stosunkowo wąskim i długim „paltem” ze swobodnie opadającymi rękawami które w pewien sposób utrudniały wiele obszernych ruchów czyniąc je niewygodnymi. To zmusiło Yang Luchan’a do wprowadzenia pewnych zmian biorących te czynniki pod uwagę by uczynić walkę w takim ubraniu w pełni efektywną. W ten sposób powstała „mała” forma stylu Yang będąca modyfikacją „starej” formy poprzez dostosowanie jej do specyficznego ubioru. Forma ta była „oszczędniejsza” w zakresie ruchów, miała węższe i wyższe pozycje zaś łokcie trzymane były stosunkowo bliżej ciała. Dzięki temu pozwalała na skuteczną walkę w ograniczającym ruchy ubiorze Cesarskiego dworu. Yang Luchan tak polubił swoją nową formę, że włączył ją do nauczania swojej rodziny i najbliższych uczniów traktując jako bardziej zaawansowany trening. Świadczy to o bardzo pragmatycznym podejściu wybitnego mistrza już wtedy sławnego ze swoich umiejętności walki.
Ciekawym jest fakt że podobną drogą w tworzeniu swojego stylu podążył Wu Yuxiang (twórca drugiego stylu Wu). On również zwykle ubierał się w długie do samej ziemi „palto” o luźnych rękawach, co spowodowało stworzenie przez niego stylu o bardzo wąskich oszczędnych ruchach i wysokich pozycjach. Jego styl również szybko zyskał sławę wyjątkowo skutecznego w praktycznym zastosowaniu.
Do współczesnych czasów „mała” forma stylu Yang przetrwała w przekazie Gong Tian Ren’a wykazując szczególnie duże podobieństwa do wczesnej formy stylu Wu Jianquan.
Quan You uczył się u Yang Banhou („stara” forma), u Yang Luchan’a („mała” forma), oraz dzięki naukom Yang Banhou miał dostęp do wiedzy przekazywanej przez Wu Yuxiang’a (Yang Banhou przez pewien czas ćwiczył pod okiem Wu Yuxiang’a). Łącząc w ten sposób uzyskaną wiedzę na temat Taichi ze swoimi wcześniejszymi praktycznymi doświadczeniami z zakresu Shuaijiao (chińskie zapasy) i Qinna, Quan You stworzył specyficzny system Tai Chi wybitnie wyspecjalizowany w technikach rzutów oraz dźwigni i obezwładnień.
Ruchy tradycyjnej formy stylu Wu są wąsko „przeplatane”, zrelaksowane, spokojne i naturalne. Poprzez swoją zwartość i oszczędność są bardzo zwinne i skoncentrowane na nieustannej ciągłości przemian odwiecznych energii Yin i Yang. Prawdopodobnie najbardziej znamienną charakterystyką stylu jest szczególny nacisk na zastosowanie neigong („wewnętrznej” pracy z energiami). Energia Qi jest kierowana umysłem poprzez skoncentrowaną „wizualizację” jej przebiegu przez poszczególne części ciała.
Należy zauważyć iż dzięki swojej szczególnej charakterystyce styl Wu wybitnie nadaje się do praktycznego ćwiczenia przez współczesnego człowieka często ubranego w ograniczający swobodne ruchy garnitur, płaszcz czy suknię. Można uznać iż jest niejako „skrojony na miarę”.